Undang-undang alam

Benih undang-undang antarabangsa sepertimana dikenali pada hari ini ditanam pada abad ke-16 dan abad ke-17, apabila pengaruh Gereja Roman Katolik di peringkat antarabangsa Eropah semakin menapis. Ramai penggubal teori-teori undang-undang antarabangsa pada masa itu hanya mempedulikan kebenaran-kebenaran axiomatik yang difikir terletak dalam undang-undang alam. Francisco de Vitoria, Profesor Dominica keagamaan di Universiti Salamanca, menelitikan apanya yang dikatakan perang yang adil dan kesahan pemerintahan Sepanyol di Benua Amerika. Beliau berbuat demikian semasa kegemilangan penjajahan Sepanyol selepas ketumpasan Peru yang ganas pada tahun 1536.

Sekolah Eklektik

Hugo Grotius merupakan ahli agama Belanda dan juga humanis dan perundangan yang menulis De jure belli ac Pacis Libri Tres ("Tiga Buku berkenaan Perang dan Aman") pada tahun 1625 mengatakan bahawa negara juga seperti individu perlulah dikawal prinsip berdasarkan nilai-nilai moral dan keadilan Tuhan. Kebanyakan isi buku beliau berdasarkan buku Bible dan sejarah klasik perang yang adil teori Augustine dari Hippo. Dia juga bersumberkan undang-undang dalam negara iaitu undang-undang kontrak apabila dia menotakan bahawa perhubungan dikawal oleh jus gentium iaitu undang-undang rakyat yang didirikan dengan persetujuan komuniti negara. Lihat pacta sunt servanda untuk keterangan lanjut.

Prinsip-prinsip sekolah eklektik ini kemudiannya menjadi definasi undang-undang antarabangsa di Eropah, terutama doktrin-doktrin kedaulatan dan kemerdekaan negara. Prinsip-prinsip ini diiktiraf dalam Triti Westphalia dan menjadi asas kepada triti-triti lainnya seperti Triti Osnabrück dan Triti Münster.

Satu lagi pemikir ekliktik, ahli falsafah Jerman Christian von Wolff mengatakan bahawa asas kepada komuniti antarabagsa mestilah satu negara kuasa besar dunia yang mempunyai hak memerintah ke atas negara-negara lain atau civitas maxima. Pendapat ini ditolak kerana sifat penjajahannya oleh diplomat Swiss Emmerich de Vattel yang lebih sukakan prinsip negara-negara yang sama taraf seperti yang diartikulasi undang-undang alam abad ke-18. Vattel dalam bukunya Le droit des gens mengatakan bahawa undang-undang negara bersumberkan adat pada satu belahnya, dan undang-undang alam pada belahnya yang lain.

Perundangan Positivisme

Sekolah positivisme awal menekankan kepentingan adat dan triti sebagai sumber undang-undang antarabangsa. Para pemikir sekolah ini antaranya ialah Alberico Gentilis, seorang profesor undang-undang sivil di universiti Oxford yang menggunakan contoh-contoh dalam sejarah untuk menegak bahawa undang-undang positif jus voluntarium ditentukan melalui persetujuan umum. Satu lagi profesor di Oxford, Richard Zouche, menerbitkan panduan pertama undang-undang antarabangsa pada tahun 1650.

Pada abad ke-18, perundangan positivisme menjadi popular dan menjadi sehahagian daripada falsafah perundangan antarabangsa. Ahli falsafah sekolah positif paling utama ialah Cornelius van Bykershoek, satu penggubal undang-undang masyhur yang menekankan bahawa sumber undang-undang antarabangsa ialah adat dan triti yang dipersetujui ramai oleh negara-negara. Satu lagi ahli positif, John Jacob Moser ialah penulis terkenal Jerman yang menekankan kepentingan amalan negara dalam undang-undang antarabangsa. Ahli positif zaman kini, Georg Friedrich von Martens menerbitkan panduan pertama yang sistematik berkenaan undang-undang antarabangsa, Percis du droit des gens moderne de l'Europe.

Perkembangan nasionalisme dan falsafah Hegelia pada abad ke-19 menolak undang-undang alam semakin ke tepi daripada perundangan semasa. Undang-undang komersial dinasionalkan ke dalam undang-undang antarabangsa khusus yang lain daripada undang-undang antarabangsa umum. Positivisme menekankan kepentingan rasional lebih daripada nilai-nilai moral dan kelakuan. Kongres Vienna pada tahun 1815 mengiktiraf sistem perundangan antarabangsa dan politik yang berdasarkan keadaan di Eropah pada masa itu.